นั่งเป็นหินหุ่นปั้นใจสั่นรัว
กึ่งกล้ากลัวตัวชิดจิตหวั่นคล้อย
ไม่ไหวติงนิ่งงันพลันใจลอย
รอคำถ้อยร้อยเรียงเปล่งเสียงมา
วินาทีนี้นานเช่นผ่านปี
คำวจีที่วาดปรารถนา
นิ่ง...เงียบ...คอย...ปล่อยวางทางเวลา
ให้ถึงคราเธอกล่าวคราวประชิด
ใจตั๊กตึ๊กครึกโครมโหมสนั่น
กลบเสียงอันฝันไว้อยากให้สิทธิ์
ก้มหน้าหลบสบเงาเขาเพียงนิด
เสียจริตคิดพล่านซ่านในใจ
ในขณะประชิดจิตประหม่า
กริยาบ้าเปิ่นเกินทนไหว
รวมกำลังครั้งสุดท้ายจากภายใน
เปล่งออกไปใช่...ฉะ...ฉะ...ฉัน....นั้น...รัก..เธอ......
17/04/2010
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น