~กันและกัน~

~กันและกัน~

เธอคนดีที่รัก..พักให้บ่อย

หนึ่งตักน้อยคอยกันมิหวั่นไหว

ทุกครั้งเมื่ออ่อนล้าลงคราใด

เธอยังมีอุ่นไอใครหนึ่งคน

หลับตาลืมเรื่องปวดอันรวดร้าว

ลืมเรื่องราวเศร้าหมองจนต้องหม่น

สลัดทิ้งชั่วคราวเอาใจตน

เอาทุกข์ทนทิ้งไกลให้เจือจาง

หลับตาลงหนุนตักพักเถอะนะ

เพราะอาจจะ..พบศึกหน้า..เมื่อฟ้าสาง

ฉันจะเดินเคียงไหล่ไปทุกทาง

อยู่เคียงข้างทุกคราอย่ากังวล

เก็บแรงใจให้ดีนะที่รัก

คอยเป็นหลักกอบกู้สู้ทุกหน

“ชายขี้แพ้” ห่างไกลไร้ตัวตน

เธอคือคน”ยิ่งใหญ่”ในดวงมาน

เพียงอ่อนล้าครานี้อาจมีท้อ

ก่อนเดินต่อมีฉันหมั่นสมาน

แผลจะหายคลายลงปลงตามกาล

แค่ไม่นานข้ามคืนจะฟื้นใจ

รอคอยซบอกแข็งที่แกร่งกล้า

คราวฉันล้าพ่ายแพ้และหมองไหม้

กันและกันมอบกอดอุ่นปลอดภัย

ด้วยห่วงใยเสมอ..เธอที่รัก

 24 กุมภาพันธ์ 2011

สร้างอ้อมกอดไว้อยู่คู่อ้อมตัก

จะเก็บกำลังใจ..ไปต่อยอด

สร้างอ้อมกอด..ไว้อยู่ คู่อ้อมตัก

กันและกันแอบอิงผลัดพิงพัก

เพื่อเป็นหลัก..มิไร้..เมื่อใจล้า

มีอ้อมอกอ้อมหนึ่งแม้พึ่งผ่าน

เรื่องร้าวรานวานวันพ่ายปัญหา

แต่กร้าวแกร่งแรงฟื้นกลับคืนมา

เพราะอ้อมตักเยียวยา..จากจาบัลย์

บัดนี้พร้อมทั่วแผ่นเพื่อแอ่นอก

ออกป้องปกเธอบ้างมิห่างหัน

ขอแบ่งเศร้าเบาโศกทุกสากรรจ์

ตราบชีวิตนิจนิรันดร์..แห่งฉันเธอ

หมอนรูปตักพักลาน้ำตาเช็ด

จากเหนื่อยเหน็ดเจิ่งนองจากหมองเหม่อ

จากนี้จงประจักษ์อ้อมตักเจอ

ยิ้มละมุนอุ่นละเมอเสมอไป

สิคนดีที่รัก..พักอ้อมอก

กระซิบถกถามเรื่อย..เธอเหนื่อยไหม

จะเติมฝัน..เติมฟืน..และเติมไฟ

ด้วยรักให้โชติช่วงทั้งดวงมาน

มาสลายสายฝนฝ้าหม่นหมอง

นะเราสองลองสวมใจร่วมสาน

เผด็จรุ้งผดุงเริ่มเผดิมลาน

ดอกฝันบานดอกรักบุกดอกสุขโบย

อาร์ตี้

25 กุมภาพันธ์ 2011

"เพียงอย่าลืมว่ามีใคร..ไว้อีกคน"

มีอ้อมอกอ้อมหนึ่งซึ่งได้ผ่าน

เรื่องร้าวรานผ่านคืนขื่นระโหย

ความอ่อนล้าฆ่าทรวงหลุดร่วงโรย

กลิ่นความช้ำพร่ำโชยโปรยข่มมาน

ความประหวั่นพรั่นพรึงซึ่งหมดหวัง

ทะลุพังวิญญาณ์ผู้กล้าหาญ

จวบสิ้นแรงสู้ได้ไม่อาจทาน

พายุต้านเกินไหว..ใจมืดมน

ยังมีอีกหนึ่งผู้อยู่เคียงข้าง

ตลอดทางทุกเมื่อเหนือเหตุผล

คือพิสุทธิ์จากใจให้เธอยล

พร้อมยืนตนยินดีพลีตามกัน

หากตักอุ่นไม่พอขออ้อมกอด

และถ่ายทอดเรื่องราวร้าวไหวหวั่น

เถิดที่รักแบ่งมาความจาบัลย์

พร้อมประจัญร่วมใจไปทุกทาง

อยากขอบคุณเสมอเธอผู้มอบ

ประโลมปลอบใจป่วยช่วยสะสาง

ซับความหมองความเจ็บเหน็บใจนาง

และร่วมสร้างทางเราอย่างเข้าใจ

ขอแบ่งปันความเศร้าเข้ารับรู้

ร่วมต่อสู้กู้ทางสร้างโลกใหม่

หากอ่อนล้าสิ้นหวังลงครั้งใด

เพียงอย่าลืม..ว่ามีใคร..ไว้อีกคน

..ข้างเธอ

"มะสะแป  ไงหล่ะ"

  สระโอย..ประจำเลยคนนี้  

02 มีนาคม 2011

ขอบคุณอาร์ตี้ค่ะ

เหงา..?

ที่ประจำคำเดิมยิ่งเพิ่มหนัก

ความเหงาทักกวักมือเพื่อรื้อขอ

ส่งสำแดงฤทธิ์เดชเหตุรัดคอ

ความเหงาเฝ้าพะนอล้อหยามมาน

กระอักอ่วนป่วนใจในเสี้ยวลึก

ซากผลึกคิดถึงรำพึงผ่าน

คอยกัดเซาะเกาะกุมรุมทุกกาล

ต้องหนาวนานขั้นเฉียบเข้าเทียบใจ

ไร้หนทางดูแลคงแก้ยาก

เหงากระชากสั่นมานสะท้านไหว

ฝังรากเลี้ยวเกี่ยวลึกเป็นศึกใน

แถมปล่อยไฟเผาจินต์ไร้ชิ้นดี

งานประจำของเหงาคือเผาวอด

คนที่รอดถอดใจยังไร้สี

ดับชีพจมล้มทั้งหายใจมี

เงาความเหงาเฝ้าลี้ขยี้ทรวง

~มะสะแป~

19 มิถุนายน 2011

~พระเอกเงา~ ๒

~พระเอกเงา~

   ๒   

นับเวลาถอยร่นค้นเพียงไหน

กลางหัวใจหญิงสาวยังร้าวขม

ร้อยประพันธ์กลั่นกลอนซ่อนอารมณ์

สร้างความฝันเพียงข่มด้วยคมกานท์

เพียงเศษเสี้ยวรู้สึกที่ลึกเร้น

เหงาตระเวนห้องใจให้พลุกพล่าน

ปล่อยมะเร็งความเหงาเข้าดวงมาน

คล้ายประหารบั่นฆ่าคราเผชิญ

ทุกบทกลอนตอนไหนใครรู้เห็น

ในประเด็นเรื่องเล่าเก่านานเนิ่น

กับหัวใจที่ปิดสนิทเกิน

ว่างคนเดินผ่านก้าวหรือเข้ามา

ทุกจังหวะลีลาภาษารัก

บทอกหักรักเหน็บแสนเจ็บปร่า

บทสะอื้นกลืนกล้ำช้ำวิญญาณ์

จากแววตาพระเอกเสกจากเงา

สัมพันธ์สร้างสนิทแนบชิดใกล้

สัมพันธ์ใจความรักใต้ฉากเหงา

เธอไม่มีตัวตนคนของเรา

เป็นเรื่องเศร้า..เงาพระเอก..เสกจากใคร?

ทุกผลงานอ่านยิ้มอิ่มใจนัก

ผลงานรักโศกเศร้าเหงารสไหน

คนอ่านยิ้มอิ่มปรุงจรุงใจ

ส่วนคนเขียนอ่อนไหวไร้ตัวเธอ

11 กุมภาพันธ์ 2011

 พระเอกเงา ๑

~คือบ่อยครั้ง~

~คือบ่อยครั้ง~

อาจบ่อยครั้งขังเถ้าเผาดวงจิต

ด้วยโมหะจริตสะกิดหา

อาจมีบ่อยปล่อยมารกั้นมรรคา

เวทนาซ้อนบ่วงถ่วงทุกกาล

คงบ่อยครั้งวิโยคความโศกเศร้า

เกาะเป็นเงาเร้ารุมสุมไฟผลาญ

เข้าเฉือนเชือดเดือดดับทับวิญญาณ

หดหู่ท้อทรมานทุกกาลไป

เพราะอะไรในเราที่เฝ้าหวง

หรือผูกห่วงบ่วงพ่ายสายทางไหน

จึงเป็นทาสนิวรณ์จนอ่อนใจ

และผูกผันกรรมใดให้อ่อนแอ

จับรู้สึกนึกคิดไม่ติดมั่น

เพียงเท่านั้นหมั่นสู้กู้รอยแผล

ปรักอดีตพิษลึกมิสึกแปร

หากจมอยู่รู้แน่แช่ความตรม

อนาคตแม้ใกล้คล้ายไม่ถึง

อดีตดึงขึงรากลำบากข่ม

จับทิศเพี้ยนเพียรตกก็พกลม

จึ่งระทมอยู่ร่ำทำฉันใด

เพียงบางครั้งดั่งปีกหลีกไม่พ้น

เพียงบางหนคนหมองต้องร่ำไห้

เพียงบางทีที่โศกโลกทั้งใบ

คล้ายแหลกล้าปราชัยให้ชะตา

เพียงหนึ่งครั้งหยั่งทิศให้จิตเหิน

ก้าวเผชิญเดินถึงซึ่งเบื้องหน้า

จริงแน่แล้วแก้วมานแห่งปัญญา

เป็นศรพาทางให้ได้ถึงเอง

มะสะแป

28 มีนาคม 2011

คิดถึง

"คิดถึง"

มิถามเธอคิดถึงซึ้งใครอยู่

ไม่อยากรู้คิดถึงซึ้งฉันไหม

รู้แค่ฉันคิดถึงซึ้งคือใคร

อยู่มิใกล้,ไกลดอก..ขอบอกเธอ

อาจจะเป็นความสุขหรือทุกข์ปร่า

ภาพแววตาอ่อนหวานทำฉันเผลอ

ปรารถนาเพียงพบประสบเจอ

แบบเฝ้าเพ้อรำพันนั้นเรื่อยมา

ฉันไม่มีเหตุผลของคนห่าง

ไม่มีแม้ข้ออ้างจะต่างหน้า

ไม่อยากโทษระยะห่าง,ทางเวลา

ที่นำพาเราไกลไปจากกัน

อยากขอบคุณเส้นทางที่ห่างออก

ขอบคุณตรอกความช้ำขย้ำฝัน

ขอบคุณนะเวลาคราเปลี่ยนวัน

ที่ทำฉันคิดถึงแบบซึ้งทรวง

ทำให้ฉันรู้ค่าความคิดถึง

ที่รำพึงถึงใจได้เป็นห่วง

จากใจด้านปั้นปึ่งของหนึ่งดวง

ที่ทะลวงรู้สึกนึกถึงเธอ..

..จังเลย

 23 พฤศจิกายน 2010

"อีกกี่ครั้ง..เมื่อไหร่ใจได้คืน"

"อีกกี่ครั้ง..เมื่อไหร่ใจได้คืน"

จะกี่ครั้งรักลาระอาเจ็บ

เหมือนหนามเหน็บเย็บกลัดมัดเป็นหนอง

จะกี่ครั้งรักลายังบ้าปอง

เฝ้าหมายมองจ้องรอต่อใจตน

ไม่เคยเข็ดเหน็ดล้าเหมือนบ้าไหม

ขยี้ใจให้หมองต้องมัวหม่น

จะกี่ครั้งหวังคว้าฝ่าเวียนวน

ไม่เคยยลรักแท้แม้แค่เงา

เป็นความโง่ความซื่อถือใจภักดิ์

หวังความรักถักฝันกั้นความเหงา

ค้นเสาะหาดั้นด้นจนมัวเมา

กว่าจะรู้ว่าเขลา..ก็เฉาตรม

จะกี่ครั้งพลีใจไม่เคยนับ

สิ่งตอบรับกลับคืนมันขื่นขม

จะกี่ครั้งช้ำมาน้ำตาจม

จะชื่นชม..ความร้าวราน..นานเท่าใด

พิศตัวตนหม่นเลือนเหมือนคนบ้า

ความเจ็บปร่าฆ่าปล้นรักหม่นไหม้

แล้วกี่ครั้งรักซื่อถือด้วยใจ

ถูกตีกลับส่งให้..ใจยังทน

จะรอรักจากใครอย่างใจหวัง

ไม่เคยฟังใจเรา,เหงาสับสน

เมื่อตัวเรา ? เฝ้าปองครองกมล

โอบกอดรักเราล้นสักหนพอ

~กอดตัวเองบ้าง~

03 เมษายน 2011