"กลับมาเพื่อเจอเธอ"

"กลับมาเพื่อเจอเธอ"

 

ณ เส้นทางสายเก่าเราเคยผ่าน

คล้ายเนิ่นนานฝันหายไปช่วงหนึ่ง

ระลึกย้อนก่อนเก่าเฝ้ารำพึง

รำพันถึงใครใครไว้มากมาย

มีเรื่องราวคราวฝันวันก่อนก่อน

มีอาทรกลอนหวานกานท์หลากหลาย

ได้มิตรแท้แผ่รักฝากเรียงราย

ก่อนเลือนหายไกลห่างทางโคจร

ตลอดทางห่างออกบอกว่าเหงา

คอยคืนเหย้าเฝ้าฝันกลั่นอักษร

ทว่าห่างร้างนานเกินขานกลอน

ลึกสะท้อนโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวนาน

ทุกขณะนาทีที่ขยับ

โสตสดับสำเนียงเสียงผสาน

ดั่งมนตร์เพรียกเรียกกลับให้ขับกานท์

พจมานกวีชี้เชิญชวน

สำเนียงศัพท์ขับกล่อมพร้อมส่งฝัน

อยู่ทุกวันขวัญตื่นอยากคืนหวน

ปลุกไฟฝันวันเก่าเฝ้าทบทวน

สู่กระบวนสร้างศัพท์ประทับทรง

จึ่งนั่งลงที่เก่าเฝ้ากระดาษ

พจนารถรินหลั่งดังประสงค์

จรดสาส์นกานท์กาพย์แล้วจับลง

หวังสื่อตรงลงไว้กลางใจเธอ

ประหวั่นเกรงคนลืมไม่ปลื้มศัพท์

กระดาษยับแผ่นเก่าเฝ้าเสนอ

จำได้ไหมใครหนึ่งซึ้งละเมอ

กลับมาเจอเธอแล้วแก้วกวินท์

 

masapaer

แค่เปลี่ยนอาภรณ์

 

"แค่เปลี่ยนอาภรณ์"

๐

ครั่นเนื้อตัวหัวหมุนเสียศูนย์หนัก
หยุดปลูกผักลงแปลงออมแรงก่อน
ไปพบหมอรักษาแล้วมานอน
ให้หายร้อนรุมไข้ค่อยไปทำ


มันปวดหัววิงเวียนเกินเปลี่ยนผ้า
คนเข้าสวนไร่นาแค่น่าขำ
มอมแมมเปื้อนขี้โคลนโดนประจำ
คนตัวดำซูบหมองต้องรอนาน

นามสกุลไม่หรูใครรู้จัก?
เชิญนั่งพักคอยหมอรอเรียกขาน
หากรอหลายชั่วโมงคงป่วยการ
เลยกลับบ้านเปลี่ยนองค์อนงค์นาง

กลับมายื่นบัตร เอ้า!เจ้าหน้าที่
มองตาหยีคงคุ้นลุ้นอยู่บ้าง
คล้ายคล้ายคนเคยเห็นเช่นรางราง
มองดูต่างตรงสวยด้วยอาภรณ์

รอไม่ถึงห้านาที "ทางนี้ค่ะ
"อาจารย์คะป่วยเป็นไรไม่พักผ่อน
เชิญพบหมอได้ค่ะอย่าอาวรณ์
ให้คิวก่อนเชิญได้ไม่ต้องรอ"

ดูเกรงอกเกรงใจให้ประหลาด
แต่มิพลาดเดินในไปหาหมอ
กลับถึงบ้านเจอพี่ชี้หน้างอ
"ตัวดีหนอใส่ชุดพี่นี้ทำไม!"

ไปถอดออก!!!

ปกิณกะภาษากลอน

 

!! เขาไล่ !!

!! เขาไล่ !!

เขาชี้นิ้วตำหนิจี้หน้าผาก
เป็นของฝากความโง่ความโอหัง
ชี้ทางบอกออกไปอีกไม่ฟัง
พ่นเสียงดังเกรี้ยวกราดตวาดแรง

เขาตราหน้าด่าทอต่อว่าหนัก
มือหนาผลักไหล่บางพลางด่าแช่ง
เกลียดเข้าไส้อย่างนั้นพลันแสดง
โดยโจ่งแจ้งรู้สึกสำนึกมี

เขาหุนหันแยกเขี้ยวดูเกรี้ยวกราด
เขาสบถตวาดชาติยักษี
ออกฤทธาอารมณ์ข่มราวี
ดัชนีชี้ไล่ไม่อาทร

ต้องยืนทื่อมือเย็นเซ่นความคลั่ง
น้ำตาหลั่งนองหน้าเกินกว่าซ่อน
มิตั้งตัวหัวใจไม่สังวรณ์
ดั่งถูกเพลิงเผาร้อนกร่อนวิญญาณ์

คนข้างเขาเร้าเร่งเขย่งชี้
“นางผู้นี้สิ้นหวานประมาณค่า
รีบออกไปให้พ้นโพนทะนา
เยี่ยงคนบ้าอยู่ไยใครต้องการ”

รื้อสำนึกตรึกในนึกไม่ออก
ที่เขาบอกเพราะเราบ้าน่าสงสาร
หรือเพราะเบื่อจึงได้ไล่ประจาน
เพียงรำคาญ?..มีใหม่?..จึงไล่นาง

หมอกสลายคลายจางสว่างหล้า
กะพริบตา..ยลอมร..ตอนฟ้าสาง
เออแน่ะพี่ไล่หมาหูฝ้าฟาง
ให้เราร่างเป็นฝันนั้นน่ากลัว..

..จุงเบย

นึกว่าไล่เรา