~หลงละอ่อน~

~หลงละอ่อน~

อาจแค่หญิงบอบบางคนอย่างฉัน
มีแค่ฝันลมแล้งระแหงโหย
ถูกเวลาคร่าทวงความร่วงโรย
กาลก็โปรยชราทาบทานวล

ระยะทางชีวิตประดิษฐ์ไว้
แต่เยาว์วัยงามขำบ่กำสรวล
ทรัพย์สมบัติจัดเด่นเป็นกระบวน
รูปสมบัติชัดถ้วนชวนตรึงตรา

มากไหวพริบสมเนื้อเอื้องามสม
ฉลาดคมสกุลล้วนหนุนค่า
เป็นสตรีมีทรัพย์นับคณา
ทรัพย์จรรยาพร้อมเพียบใครเทียบนาง

ร่ำรวยยศรวยเกียรติเครียดอยู่หนึ่ง
เพียงรำพึงถึงรักกวักเรียกบ้าง
ล้วนชายหนุ่มรุมชอบอยู่รอบทาง
กลับรู้สึกอ้างว้างบ้างเดียวดาย

อันโหยหาคือใจที่ใฝ่รัก
เพียงพบพักตร์รักเขาใจเราพ่าย
ปรารถนาร้อนเร่าเผาวอดวาย
ใจละลายตอนแก่เป็นแน่นอน

จะปริปากบอกใครได้บ้างเล่า
รัก,หลงเขาชายหนุ่มกลุ้มเกินถอน
หนุ่มสิบเก้าสาวบั้นปลายใจอาวรณ์
หลงละอ่อนรักหนุ่ม..เฮ้อ!!กลุ้มใจ

masapaer

ท่ามกลางเสียงสายฝนกับคนเหงา

"ท่ามกลางเสียงสายฝนกับคนเหงา"

 

ดวงเทียนไหวระริกกระดิกเต้น

เปลวไหวเอนเล่นลมประโลมเป่า 

พระพายอึงสะบัดพัดแผ่วเบา

สลับเร้าเร่งรัดพัดสำแดง

เสียงฝนแรกหล่นฟ้าฝ่าอากาศ

ดั่งคลื่นสาดสินธูสู่ดินแห้ง

ถิ่นเฝ้ารอนทีนี้ลงแปลง

ผืนดินแล้งรอน้ำกำลังมา

ฝนเม็ดแรกแหวกลมพรมพิภพ

หล่นกระทบถึงดินและหินผา

แล้วกรูสาดกระหน่ำซ้ำพสุธา

น้ำก็บ่าหลั่งทาบอาบผืนดิน

ท่ามกลางเสียงสายฝนกับคนเหงา

นอนกอดเงาหนาวสั่นขวัญถวิล

ฝนโปรยคล้ายน้ำตาฟ้าหลั่งริน

มิต่างจินต์คนเหงากอดเงานอน

ความง่วงเริ่มเร่งเร้าแทนเหงาหนัก

ภวังค์ผลักนฤมลบนฟูกหมอน

สู่นิทราหลับลงปลงอาวรณ์

ด้วยเหนื่อยอ่อนล้านักจึงพักใจ

ราตรีกาลผ่านห้วงเกินล่วงรู้

เสียงฝนพรำกล่อมหูสู่หลับใหล

อรุณตื่นขึ้นมาจะฝ่าไป

จูบฝนไว้ปลอบขวัญอันเดียวดาย

ปกิณกะภาษากอน

masapaer