"คำง่ายง่าย..ไม่มักง่าย"

"คำง่ายง่าย..ไม่มักง่าย"

ฉันมีคำง่ายง่ายมาขายฝัน

สารพันหมั่นนึกและฝึกฝน

ด้วยหลงใหลในศัพท์จับกมล

ยิ้มแย้มยลภาษาค่าวิไล

ฉันรักคำง่ายง่ายที่ถ่ายทอด

ปลื้มนอนกอดอักษราน่าพิสมัย

ฉันดื่มด่ำคำสวยด้วยภูมิใจ

อิ่มลึกในดวงมานนั้นทุกที

ฉันปลาบปลื้มลืมวันเมื่อฉันเขียน

ฉันพากเพียรเรียนไว้ในศักดิ์ศรี

ของคนไทยคนหนึ่งจะพึงมี

มธุรสวจีที่งดงาม

ฉันอิ่มเอมเปรมใจในทุกหน

หากได้ยลยินอ่านกานท์สยาม

ทุกอณูรู้สึกผนึกตาม

ถ้อยนิยามความรักสลักลง

ฉันมีคำง่ายง่ายมาขายให้

ซื้อด้วยใจเถิดหนาถ้าประสงค์

ทรัพย์ใดใดนอกกายไม่ยืนยง

ขอเธอจงใช้รักเข้าตักตวง

ฉันเก็บคำง่ายง่ายไว้เพื่อมอบ

หากเธอชอบเลือกใช้ได้ทุกช่วง

รับรองคำง่ายง่ายแต่ไม่กลวง

ไม่หลอกลวงมักง่ายให้เสียใจ

"มุมกาแฟ มุมใจ"

"มุมกาแฟ มุมใจ"

จิบกาแฟยามบ่ายในวันหยุด

โลกยังรุดก้าวไปในข้างหน้า

ยังหมุนเวียนเปลี่ยนไปใต้เวลา

มิอ่อนล้ายังเป็นเช่นทุกวัน

หากหัวใจเราสิที่ร้อนเร่า

หรือพบกับความเหงาเข้ามาผัน

เป็นอารมณ์ขมกลืน,ขื่น,หวาน,มัน

จะเกิดทุกสิ่งอันนั้นก็เรา

คิดอาจคล้ายฟุ้งซ่านดังม่านหมอก

พลางตากลอกหลอกใจทำให้เศร้า

เพียงควันฟุ้งกาแฟแค่เบาเบา

ล้วนสร้างเงาบังตาถ้าปิดใจ

มุมกาแฟมุมใจในทางกลับ

แค่ตั้งหลักย้อนนับกับคิดใหม่

ผ่อนคลายก่อนเรื่องเดิมที่เติมไฟ

ก่อนจะไหม้อารมณ์ระทมนาน

ละสายตามุมไกลมาใกล้บ้าง

โต๊ะข้างข้างยิ้มไปให้หวานหวาน

มิตรภาพอาบใจได้เบ่งบาน

 ได้พบพานรู้ใจคล้ายกาแฟ

มองในตรึกลึกลงตรงดวงหน้า

เราต่างมาเพื่อพบกลบรอยแผล

สุขทุกข์เศร้าเหงาชังบ้างอ่อนแอ

ล้วนแล้วแต่มิต่างอย่างธรรมดา

ถอนหายใจพร้อมยิ้มก่อนชิมรส

กาแฟบดรสเข้มเต็มเติมค่า

กู้สำนึกตรึกใจให้กลับมา

พร้อมฟันฝ่าอีกครั้งยังพรุ่งนี้

มะสะแป

๐ คนเฝ้าบอร์ด ๐

๐ คนเฝ้าบอร์ด ๐

 

คนเฝ้าบอร์ดถอดใจให้อนาถ
เหมือนคนขาดรักแท้แน่ไฉน
นั่งเฝ้าบอร์ดกอดเข่าแสนเศร้าใจ
เฝ้ารอใครในบอร์ดทอดถอนมาน


คนเฝ้าบอร์ดกอดเข่าน่าเศร้านัก
ร้างคนทักหนักใจใครสงสาร
คอยจ้องบอร์ดจอดแช่อ่อนแอนาน
อย่ารำคาญเคืองโกรธโปรดหันมา

นั่งเฝ้าบอร์ดท้อแท้แต่ยังเฝ้า
แท้คือเราเฝ้าใครให้กังขา
เฝ้าบอร์ดแน่..แท้เฝ้าใครในบอร์ดนา?
รอเวลาเขาออนตอนเย็นเย็น

นั่งอ่านกลอนสหายคลายความเหงา
ตาก็เหลือบหาเขาเงาไม่เห็น
อ้างว่าอ่านกานท์กวีชี้ประเด็น
แสร้งทำเป็นดูแลบอร์ดตลอดเลย

จะให้นั่งกอดเข่าคอยเฝ้าบอร์ด
จะให้ทอดอารมณ์ข่มความเฉย
เธอไม่มาบอร์ดว่างอย่างเช่นเคย
ลมรำเพยเปรยไปก็คล้ายเธอ

เธอเองคงไม่รู้ใครอยู่เฝ้า
บัดตัวเราเฝ้าใจให้เผยอ
เฝ้าบอร์ดเพื่ออะไรใจละเมอ
ทำพร่ำเพ้อเฝ้าบอร์ดพลอดถึงใคร

..บุคคลทั่วไป..

..บุคคลทั่วไป..


นามบุคคลทั่วไปมีใครบ้าง
เพียงผ่านทางพบบอร์ดคนกอดฝัน
จึ่งแวะชมเที่ยวดูผู้จำนรรจ์
ครู่ก็หันจากไปไม่กลับมา

หรือมิตรกลอนสหายไม่เข้าบ้าน
คอยแอบอ่านกลอนกันมันส์เป็นบ้า
แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ไกลตา
รอเวลาว่างว่างจึงวางกลอน

หรือคือผู้บังเอิญพบเพลินอ่าน
เสพศิลป์กานท์ประพันธ์ชั้นอักษร
ขอเรียนเชิญร่วมสร้างทางบวร
เข้าร่วมออน (ไลน์) เขียนคำชื่นฉ่ำใจ

หรือแท้แล้วคือผู้ดูแลบอร์ด
ตรวจตลอดดูแลพร้อมแก้ไข
ดูทุกข์สุขน้องพี่นี้หรือไร
สมาชิกมาใหม่ใคร่ดูแล

หรือเว็บมาสเตอร์ละเมอรัก
คอยแอบดักอ่านกลอนตอนว่างแน่
โป้งแล้วนะคนทั่วไปทำไม่แคร์
แอบออนแอร์อ่านกลอนหลอนกันเอง

หรือคือเธอกันแน่แท้อยากถาม
ต้องเอ่ยนามไหมหนอพ่อคนเก่ง
อย่าคอยหลบแอบมองทำร้องเพลง
ทำครื้นเครงนอกบ้านฉันไม่ยอม

โอ้เธอ !

 

โอ้เธอ !

 

เธอจะให้ฉันก้าวเท้าไปถึง

ณ แดนซึ่งเธอเพรียกเรียก “เป้าหมาย” (ของไรอ่ะ)

อยากให้ฉันหมั่นสู้อยู่ท้าทาย

ด้วยร่วมมือใจกายกับหลายคน


 เธออยากเห็นสถาบันนั้นสูงเด่น

ฉันก็เช่นเธอที่มีเหตุผล

อดตาหลับขับตานอนร้อนยังทน

หนาวก็ล้นทนสู้สู่ฝันใคร (กันเนี่ย!)

 

เธอหวังให้ฉันชาญปานจรวด

ก้าวยิ่งยวดอวดคนชนชาติไหน

ฉันอ่อนล้าท้อแท้แต่จะไป

รีบก้าวไวให้ทันฝันประชา

 

เหล่ามวลมิตรผองเพื่อนเคลื่อนมาครบ

ยืนรอปรบมือรับกับหัวหน้า

กล่าวเปิดงานสร้างฝันอันโสภา

จุดไฟก่อศรัทธา..อย่ารอรี!

 

แปดจุดศูนย์ศูนย์หดหมดไปแล้ว

เก้าจุดศูนย์คล้ายแววจะแผ่วหนี

ตรงประตูทางเข้าเงาไม่มี

งานพิธี..พิโธ่!  โอ้!รอเธอ

 

อยากจะเห็นสถาบันอันเข้มแข็ง

องค์กรแกร่งแข่งเวลามาเสนอ

หนึ่งนาทีที่หายอาจไม่เจอ

ใครเล่าเออจะตามคืนคลื่นเวลา

 

หนึ่งนาทีมาช้าจะไม่เจอ   ไม่มีเธอ...มาไม่ทัน..ฉันขอลา

(เฮ้อ! พอกัน)