" หนึ่งสมองสองมือ..ก็คือเรา"

" หนึ่งสมองสองมือ..ก็คือเรา" 

หนึ่งสมองสองมือยื้อถึงขา

ทั้งกายาและใจไม่อวดเบ่ง

บัดตั้งสู้ขวากหนามตามละเลง

ที่ข่มเหงชะตากรรมก็ทำไป

เพียงหนึ่งนี้ชีวิตลิขิตแล้ว

ทางมิแผ้วผ่องผาดชัดแจ่มใส

ก็ต้องบากต้องถางแม้อย่างไร

พ้นผ่านได้..คือรางวัล..ในขั้นยล

จะหม่นท้อขอสู้กู้สักครั้ง

ทิ้งความหลังที่ร้าวก้าวอีกหน

ทางข้างหน้าปร่าหมองต้องมืดมน

ยังไม่สนพ้นวันนี้ที่ต้องทำ

คือจุดใหญ่ให้พ้นบนวิบาก

เราต่างหากผู้ชุบอุปถัมภ์

ประครองตนพ้นกากวิบากกรรม

และมิตรล้ำคือผู้หนุนด้วยบุญพา

หนึ่งโชคดีมีตัวตนบนโลกนี้

สองไมตรีจากเพื่อนเยือนมากหน้า

สามชีวิตมักสั้นผันเวลา

จึงตั้งตาตั้งจิตคิดให้ไกล

คงเท่านี้ชีวิตหากคิดสู้

จะเลิศหรูดูหม่นคงทนไหว

เมื่อชะตามอบกฎทดสอบใจ

ก็ต้องสู้กู้ใหม่..ในชะตา

04 กันยายน 2010

" ขอบคุณแรงบันดาลใจ"

" ขอบคุณแรงบันดาลใจ"

เมื่อก่อร่างสร้างฝันที่บรรเจิด

ก็หวังว่าจะเกิดเปิดโลกเผย

เป็นความจริงเหมือนจิตคิดไว้เลย

จึงรำเพยเปรยแผนแขวนดวงมาน

เมื่อปลายทางเป้าหมายในประสงค์

ก่อดำรงความหวังตั้งผสาน

เพื่อเริ่มต้นทอฝันมั่นในกาล

แม้ฝันไกลได้ผ่านนั่นแน่นอน

ฉันรำเพยเปรยคำและความหวัง

ด้วยพลังของใจในสิ่งกร่อน

มิเคยรู้ดูใจในบางตอน

ว่าเขียนกลอนทำไมให้ใครกัน

แรงบันดาลของใจไม่เคยคิด

แต่บางคนสะกิดจิตแห่งฝัน

ฉันต้องค้นความหมายในใจพลัน

ว่าสิ่งนั้นคือใดให้แยบยล

จึงมองเห็นความหมายของการสร้าง

การถากถางทางกั้นนั้นอีกหน

เห็นความหมายของใจใครบางคน

เห็นซอกจืดมืดมนก้นบึ้งใจ

การเรียนรู้คู่ฝันมันเหมือนเด็ก

ที่ตัวเล็กเพียงนิดคิดการใหญ่

ยิ่งค้นหาเรียนรู้ควบคู่ไป

แม้กว้างไกลไม่เกินจะเดินถึง

ขอบคุณนะขอบคุณสิ่งบางอย่าง

ที่กระจ่างกลางใจให้รู้ซึ่ง

ความล้ำค่ามิตรภาพอาบตราตรึง

แรงบันดาลผ่านกลึงถึงหัวใจ

12 กันยายน 2010

จำใจ จำยอม เพราะจำเป็น

จำใจ จำยอม เพราะจำเป็น

สิ้นทางรักหักพ่ายให้ยอมแพ้

ใจอ่อนแอแพ้รักกระอักหนอง

ยอมจำนนให้เธอเพ้อลำพอง

มิผยองหัวใจให้จำกลืน

เหลือแต่ความร้าวรวดที่ปวดแสบ

มันเจ็บแปลบแสบล้นระคนฝืน

เป็นฝันร้ายคร่าสุขในทุกคืน

รินสะอื้นขื่นใจให้จำทน

อยากจะลบลาภาพที่อาบรัก

ก่อนปฏักปักทรวงทะลวงผล

เกินจะฝืนกลืนไว้ในกมล

แม้หมองหม่นรนร้องต้องจำยอม

อดีตรักกักขังทั้งหน่วงเหนี่ยว

เกาะกุมเกี่ยวจองจำทำผ่ายผอม

จำฝืนเก็บเย็บแผลแม้ตรมตรอม

ใจประนอมต่อรักที่หักลวง

จำใจจากจำยอมพร้อมจำนน

มิฝืนทนจำพรากรักติดบ่วง

จำลาแล้วรักเก่าเราทั้งปวง

จำยอมห้วงกระอักเพราะรักทำ

อยากจะถอดหัวใจไปจำหน่าย

จะฝากขายที่ไหน..อย่าได้ขำ

รับหัวใจหลุดรักหักจองจำ

รอจำนำความแสบแบบเอาคืน...

..แบบจำเป็น  อิอิ   

แต่มั่วได้ใจมิน้อย.. 

18 พฤศจิกายน 2010

“ เก็บฟ้าทอเพื่อรอดาว “

“ เก็บฟ้าทอเพื่อรอดาว “

 

เก็บสายม่านหมอกงามเมื่อยามเช้า

ประหนึ่งเพชรเม็ดพราวสกาวส่อง

ทักตะวันขวัญฟ้าเมฆาครอง

เก็บรอยแสงเรืองรองคล้องดวงมาน

ประกายวันผ่านฟ้ามาทายทัก

พระพายกวักทิวไผ่ไล้ปลายผ่าน

หวีดหวิวแว่วแผ่วเสียงสำเนียงกานท์

จินตนาเบิกบานก็พล่านบิน

สุริยันต์ผันจ้าเวหากร้าว

ความอบอ้าวเผาฝันอันถวิล

แสงตะวันดาษดื่นทั่วผืนดิน

แทบกลืนกินสิ้นฟ้าไร้ราตรี

ไอสุรีย์คลี่บางข้างฟ้าบ่าย

กลับผันกายม้วนซบทำหลบหนี

ไอม่านหมอกกลางวันผันลาที

ไอน้ำค้างพลันคลี่งามลีลา

พระอาทิตย์อัสดงลงกลีบเมฆ

ปลีกวิเวกบรรทมหลังห่มหล้า

รอขวัญเจ้าเงาสรวงดวงดารา

ล้อมจันทราพริ้มพรายมาให้ยล

หยาดน้ำฟ้าหยดหลั่งดั่งเกล็ดแก้ว

ทางช้างเผือกเชือกแถวแพรวเวหน

รอร้อยดาวพราวเรียงเคียงกมล

ณ ถนนราตรีวิมานไกล

ก่อนนิทราหลับใหลในคืนนี้

รำพึงบอกราตรีอย่าหนีไหน

ต่อเวลาอีกหน่อยจึ่งค่อยไป

ก่อนฝันนี้หมดไฟเพราะไร้ดาว

05 กุมภาพันธ์ 2011

"กระจก"

"กระจก"

เห็นกระจกไม่ได้ให้ต้องส่อง

เผื่อแมวมองแอบดูอยากรู้หน้า

อาจติดต่อเล่นหนังอย่างดารา

ต้องวางท่าหน้าหมวยสวยดูดี   

แสยะยิ้มจิ้มฟันมันส์เขาหล่ะ

กระจกน่ะบานใหญ่ใครเจ้าที่?

บานดำขำกว้างหรูดูเข้าที

เห็นคนงามเต็มที่..นี่ไงเรา 

หวีผมหน่อยปะแป้งจัดแจงท่า

แอ๊บแบ๊วตาแก้มป่องเรื่องของเขา.. 

นั่นก็เช้งกระเด๊ะเต๊ะท่าเอา

นี่ก็เร้าลีลาน่าเอ็นดู 

กระจกใหญ่เขยื้อนเคลื่อนบานเปิด

ใจเตลิดวูบหลอนร้อนหน้าหู    

มีเจ้าชายชมเด่นเห็นโฉมตรู

หลังกระจกประตูหรูสีดำ

ใจหายแว๊บ!แอ๊บเล่นเป็นโจ๊กใหญ่

คนข้างในชมนางช่างน่าขำ

ก่อนบ๊ายบายไหว้หนีพี่เอ่ยคำ

“สิวสีคล้ำบีบเล็ดเช็ดก่อนไป” 

 หายทั้งใจ  หายทั้งหน้าเลย!!.. 

 25 กุมภาพันธ์ 2011

“หนึ่งเสี้ยวของความเจ็บ”

“หนึ่งเสี้ยวของความเจ็บ”

เหงาที่บาดฟาดใจให้สะท้าน

ฤาเท่ากร้านหัวใจใฝ่กระสัน

ของคนชื่อว่ารักกักใจกัน

เหนี่ยวรั้งฝันอันมีให้หรี่ลง

เหงาคือเพื่อนเฉือนใจไว้เพียงน้อย

เจ็บคือรอยบาดลึกผนึกส่ง

จาบจ้วงแทงแช่งไสเกินใจปลง

ให้คนหลงลมลวงถ่วงหัวใจ

รักที่ขังรั้งใจให้ผวา

ร้อนรุ่มกว่าความเหงาที่เผาไหม้

เธอจะรั้งขังเหยื่อเพื่ออะไร

ทั้งที่ไม่เคยแลแม้หางตา

ทิ้งฉันไว้ให้เหงาเผาทิ้งเถอะ

ดีกว่าเลอะรักรั้งเพียงบังหน้า

ปล่อยหัวใจทาสรักที่อยากลา

หากสิ้นใยใจล้าลากันที

หนึ่งเสี้ยวของความเจ็บที่เหน็บล้า

สะอึกกลืนน้ำตาแทบปร่าหนี

มิอาจหลุดพ้นบ่วงทุกช่วงมี

คือเจ็บที่แทบม้วยใจรวยริน

26 มกราคม 2011

"ผู้ถูกกลืน"

"ผู้ถูกกลืน"

ผู้ครองวัฎฎ์โลกามหาศาล

เทพแห่งกาลครอบขังยังทั่วถิ่น

กาลเวลาหารอบขอบแผ่นดิน

หรือปลายลิ้นถิ่นสวรรค์นั้นไม่มี

หาบรรจบภพใดมิใช่เห็น

เริ่มต้นเป็นที่ใดไกลเกินที่ –

บรรยายความค้นหาวัดนาที

เกินแสนลี้พรรณนามาเปรียบเปรย

ห้วงแห่งกาลกลืนกินมิสิ้นดับ

ห้วงแห่งการนอนหลับใช่ดับเฉย

ห้วงแห่งการลืมตนคนละเลย

ห้วงแห่งกาลไม่เคยเลยลืมกลืน

กาลเวลาคงกลืนด้วยตื่นอยู่

มนุษย์ผู้ลืมหลงยังคงฝืน

วัดเวลาค่าผ่านกาลเพียงคืน

สิ้นจุดยืนของใจไม่รู้ตน

ทุกย่างก้าวเวลาคราผันศก

เพียงหยิบยกโบกอ้างอย่างสับสน

เวียนสังขารกาลวัยผ่านในคน

เฒ่าชราเวียนวนเพียงหนเดียว

ผู้ถูกกลืนฤารู้ไม่สู้นัก

วัฏจักรนักงานเขาสานเชี่ยว

เพียงลืมตื่นสักครั้งสิ้นทางเทียว

มนุษย์หนอคงเซียวหมดเขี้ยวเล็บ

เจ้าผู้ครองการกลืนยังตื่นอยู่

มนุษย์ผู้ลืมหลงคงหนาวเหน็บ

เพียงกระผีกซีกปัญญากว่ารู้เย็บ

ย่อมถูกกลืนฝืนเจ็บเหน็บหนาวนาน

~ มะสะแป ~

08 มกราคม 2011

ดูแลกันและกัน...นะ

@ ดูแลกันและกัน...นะ @ 

ฝากหัวใจให้กันมั่นตรงนี้
เธอคนดีดูแลแคร์เพียงหน่อย
คนช่างฝันปั้นรักถักไว้คอย
เชิญร่วมร้อยแรงฝันมั่นมิจาง

เก็บดวงใจให้บ้างอย่าห่างนะ
เผื่อฉันจะอ่อนแอและล้าบ้าง
เพียงคนหนึ่งซึ่งใจอ่อนไหวบาง
หวังมีเพื่อนร่วมทางบ้างเหมือนกัน

อย่าทิ้งกันโดดเดี่ยวเปลี่ยวรู้ไหม
ค่ายิ่งใหญ่ได้เพื่อนเตือนไม่หวั่น
สัญญานะจะดูแลเธอทุกวัน
ส่งใจไปคว้าฝัน..ให้มันเจอ

อย่าลืมนะดวงใจเก็บไว้หน่อย
ฉันยังคอยต่อฝันมั่นเสมอ
จับมือฉันอย่าปล่อยลอยนะเออ
จับมือเธอหน้าที่ฉัน...จงมั่นใจ

ดูแลกันและกันมั่นตรงนี้
นะคนดีเชื่อมั่นอย่าหวั่นไหว
ข้างเธอแล้วตรงนี้มิห่างไกล
เพียงมั่นไว้ในสัญญาว่ารักกัน

 

10/07/2010

สิ้นความหวานคนเซ่อ...เธอก็ลา

" สิ้นความหวานคนเซ่อ...เธอก็ลา "

 

เห็นภาพเก่าครั้งก่อนตอนเธอใกล้

กอดประคองนวลไว้ในลมหนาว

สองมืออุ่นไล้แผ่วแนวผมยาว

ใต้ฟ้าพราวดาวเห็นเป็นพยาน

เธอคอยมองแววตาหาความหมาย

กลับต้องอายไหวหวามยามประสาน

ส่งรู้สึก..ผ่านสัมผัส..ชัดยาวนาน

ดื่มความหวานของใจเมื่อใกล้กัน

ลมหายใจแผ่วเบาเคล้าอุ่นรัก

ไล้ดวงพักตร์สองแก้มแย้มไฟฝัน

กับห้วงรักใต้กาลผ่านคืนวัน

รักนิรันดร์สัญญา..วาจาชาย

หลับตาลบเลือนภาพขนาบจิต

ก่อนจริตหัวใจใกล้สลาย

กับอดีตขีดไว้คล้ายทำลาย

บดทำร้ายทะลวงเพราะบ่วงใจ

มิอาจลบภาพเก่าเฝ้ากัดกร่อน

ที่หลอกหลอนวิญญาณ์ปร่าหมองไหม้

ทะลวงลึกแผลร้ายคล้ายพิษไฟ

เธอสร้างไว้ซ้อนกลคนโง่งม

มือลูบไล้กายนี้ที่รู้สึก

สัมผัสลึกครั้งเก่าเขาสาสม

เผยทาสแท้หัวใจ..เพียงสายลม

หลอกคนโง่เพื่อชม..สมใจเธอ

เป็นเพียงภาพมายาคราเธอสร้าง

เป็นข้ออ้างเพื่อลวงถ่วงคนเผลอ

ไม่ทันเกมหัวใจไปบำเรอ

สิ้นความหวานคนเซ่อ...เธอก็ลา

~masapaer~

03 มกราคม 2011

~..ใครสักคน ?..~

~..ใครสักคน ?..~

ใจที่เต้นอ่อนล้าเหมือนว่าท้อ

กับเหตุก่อกองไฟในโทสา

กายที่อ่อนดูเปลี้ยเพลียโรยรา

เพราะงานท้ารุมเร้าเหมือนเผาไฟ

สิ่งประทะที่หนักมิหักลบ

อารมณ์สบมิสุขหรือรุกไหว

ความกลัดกลุ้มรุมผลักกระชากใจ

อกสะอื้นขื่นในใครเห็นมัน

ยามพลาดพลั้งพ่ายแพ้แก่ทุกสิ่ง

เมื่อต่อสู้โลกจริงสิ่งผกผัน

ความล้มเหลวตอกย้ำกระหน่ำพลัน

ความอัดอั้นของใจ..หรือ? ใครรู้ !

มือที่กำจนแน่นข่มแค้นเจ็บ

ความหนาวเหน็บดวงมานอันอดสู

มีหรือใครสักคนทนเฝ้าดู

ซับอณูความเหงาเข้าบาดทรวง

เมื่อใจร้าวหนาวสั่นขั้นเจ็บลึก

ความโดดเดี่ยวผนึกศึกหนักหน่วง

ปานคมกริชกรีดย้ำซ้ำทะลวง

เข้าถึงแก่นของห้วงดวงใจล้า

เสี้ยวรู้สึกโหยหาใครมาทัก

เพียงประจักษ์ซับใจให้ห่วงหา

ใครสักคนปลอบเราเฝ้าเยียวยา

เพียงสักครา..ผ่อนปลดลดระทม

~ มะสะแปค่ะ ~

 06 มกราคม 2011

ใจพร้อมยอมเจ็บตัว

" ใจพร้อมยอมเจ็บตัว "

สะกดเก็บรู้สึกผลึกข้น

หวามระคนหวั่นไหวไม่กล้าเผย

ต้องเก็บงำอำเงียบเหยียบไว้เลย

นัยลึกใดไม่เปรยเผยบอกใคร

ย้ำกับใจซ้ำซากกระดากเหลือ

เพราะทุกเมื่อนาทีที่อยู่ได้

ก็ด้วยรักหล่อเลี้ยงลำเลียงไป

เอาแต่ใจคนรั้นคือฉันเอง

หยุดเสียทีหัวใจได้โปรดเถิด

จะระเบิดเสียได้ใครข่มเหง

มิใช่เขาเราสิที่บรรเลง

คอยขันเร่งหัวใจหยุดไม่ทัน

สิทธิ์ของเราเฝ้าดูอยู่แค่เห็น

มิใช่เป็นตัวจริงสิ่งเธอฝัน

หน้าที่ของใจหรือคือหยุดมัน

กลับยิ่งดันทุรังจะคลั่งตาย

คล้ายยิ่งห้ามยิ่งยุประจุเดือด

ใจจะเหือดแห้งขอดตลอดสาย

เป็นกบฏหัวใจในบั้นปลาย

จุดสุดท้ายยังเผยอเสนอทรวง

สินะใจอ่อนแอแพ้ราบคาบ

ศิโรราบพลีจินต์ถวิลหวง

"อย่าเผยอ" ท่องไว้ก็คล้ายลวง

มิประท้วงใจพร้อมยอมเจ็บตัว

~ มะสะแป ~

 29 พฤษภาคม 2011

ฝันดีนะ..ที่รัก

ฝันดีนะ..ที่รัก

เธอเหนื่อยจังที่รักเธอพักบ้าง

ฉันจะอยู่เคียงข้างมิห่างหาย

ดูเธอสิ! อ่อนล้าระทมกาย

บอบช้ำสายฤดีแทบปริพัง

เจ็บมากหรืออย่างไรมิไขเล่า

ดูเศร้าเศร้าหมองหม่นระคนหวัง

มิเอื้อนเอ่ยเผยนัยคล้ายระวัง

หรืออยู่รับมือทั้งยังท้อใจ

มือเธอดูสั่นเทาเขย่าร่าง

เสียกระบวนสิ้นทางอย่างนั้นไหม

แววตาเธออ่อนล้าเกินกว่าใด

ฉันสะเทือนในใจคล้ายเป็นเธอ

มือเธอกำแน่นนัก? หนักไปแล้ว

เธอจงแผ่วผ่อนแรงที่แข็งเผลอ

ให้ผ่อนคลายกำหนดบทที่เจอ

ที่เผยอทำร้ายให้เธอช้ำ

เธอเหนื่อยนัก..พักผ่อนนอนเถอะนะ

เก็บขยะรู้สึกลึกถลำ

เอาทิ้งนอกเรือนใจอย่าไปจำ

หยุดกระทำซ้ำร้ายใจบางบาง

หลับลงเถิดที่รักแนบตักฉัน

และจงฝันดีนะจวบฟ้าสาง

ขอเธอจงผ่อนคลายใจปล่อยวาง

ฉันเคียงข้างคืนนี้..ฝันดีนะ....

...ที่รัก...

30 กรกฎาคม 2012

~masapaer~

"ล้าเหลือเกิน"

"ล้าเหลือเกิน"

จากจุดเดิมเริ่มต้นค้นความหมาย

ขีดเส้นตายท้ายสุดจุดปลายฝัน

มีภูมิใจไว้คอยร้อยกำนัล

เป็นรางวัลนักล่าท้าชิงชัย

มีสมองสองมือคือทุนเริ่ม

วางประเดิมเจิมแผนหากแล่นไหว

มองอย่างลึกตรึกกว้างทางที่ไกล

นานเพียงใดไปถึงซึ่งดวงดาว

เหลือหนึ่งปีหนึ่งเดือนเหมือนทางสั้น

กับสิ่งอันกั้นกักดักแรงก้าว

กี่ระยะมาตราค่ากว้างยาว

กำหนดคราวก้าวผ่านขั้นการคอย

หรือสิ้นท่าปราชัยในจุดหมาย

เป็นเส้นตายกำหนดบทเสื่อมถอย

ประหวั่นเกรงซึ่งฝันอันเลื่อนลอย

อาจไกลเกินเอื้อมสอยร้อยมาชม

กี่วันผ่านนานปีกี่เดือนเล่า

จึ่งใกล้เงาเส้นชัยแม้ปลายผม

ใกล้หรือไกลกันแน่?..เกินแก้ปม

หากพลาดล้มนานไหมได้ลุกยืน

เก็บบาดแผลรอยช้ำเดินย่ำต่อ

อุดมการณ์แค่ฝ่อท้อเกินฝืน

กากฝีมือแค่เถ้าในเตาฟืน

หรือสมองมันตื้นรื้นเชื้อรา

เหลือเวลาเท่าไหร่ให้เพียรสู้

สักนาทีเพื่ออยู่กู้เดินหน้า

กี่ปีเดือนเคลื่อนวันผันเข้ามา

จะฟันฝ่าท่าไหนในทางเดิน

เห็นฉันเห็นเส้นชัยไม่ชัดนัก

มีกับดักกักเท้ารั้งก้าวเหิน

ยินฉันยินเสียงกล้าท้าเผชิญ

แม้ล้าเกิน..เพียงไรต้องไปกัน!

~มะสะแป~
08 ตุลาคม 2011