จะไป..สอยดาว

จะไป..สอยดาว

 

พิศเพียงแสงจำรัสประภัสสร

อาบสะท้อนเงาตาพาถวิล

ท้าแสงงามยามจ้องปองประทิน

แนบดวงจินต์ปิ่นฟ้าดาราราย

เอื้อมมือหวังแหวกฟ้าเพื่อคว้าเจ้า

กลัวรุ่งเช้าเข้ามาดักฟ้าสาย

สุริยาจะกลบลบแสงพราย

สิ้นนวลฉายหายจางลางเลือนดาว

ก่อนราตรีหนีจากฟากฟ้าหม่น

ก่อนใจคนชาวดินกินกลืนหนาว

ก่อนจะสิ้นใจขาดพลาดชมยาว

ส่องแสงพราวนำทางกลางราตรี

อยู่ตรงนั้นดาวน้อยคอยกระพริบ

ส่องระยิบพริบพราวเจ้าอย่าหนี (นะ)

ฉันจะไปคว้าดาวดูเข้าที

รอฉันอยู่ตรงนี้ที่ของเธอ

หนึ่งประพจน์จดไว้ใช้เรียงร้อย

เป็นกานท์ถ้อยร้อยกาพย์รับเสนอ

เป็นบันไดไต่ตั้งหวังได้เจอ

ด้วยกลอนงามบำเรอให้เธอยล

หนึ่งก้าวข้ามห้ามฟ้าอย่าพึ่งสาง

ขอก้าวย่างทางสั้นนั้นเพียงหน

ทุกก้าวผ่านธารหมอกระลอกวน

เถิดเพียงผลถึงดาวชาวดินปอง

รู้ว่าเป็นดินดำดูต่ำค่า

แต่ทว่าใจนี้สิผยอง

มีรักล้นเพื่อมอบตอบประคอง

มอบดาวคล้องห้องยศตามบทใจ

เรียงวลียาวไกลใช้สอยเจ้า

เมฆาเย้าบังบดมิสดใส

เขี่ยเขี่ยทิ้งชิงชังบังดาวไกล

ถอยออกไปเมฆาอย่ามาบัง

จะถึงแล้วดาวส่องพิศมองเด่น

ตะวันเล่นกลใดใคร่หักหลัง

ดินจะแล้งแห้งตายไร้พลัง

หากว่ายังสอยดาวเอาไม่ทัน....

ตะวันมา ดาราเลือน..อิอิ 

11 มกราคม 2011

เป็นใบ้กันไปหมดแล้ว!!!

เป็นใบ้กันไปหมดแล้ว!!!

เป็นอะไรไปหมดประชดฉัน!

หรือสวรรค์กลั่นแกล้งแช่งให้เสีย

ปฏิปักษ์หักล้างช่างอ่อนเพลีย

สุดละเหี่ยหัวใจให้ระอา

เหมือนรังเกียจเบียดเบียนจนเอียนหนัก

ไร้เสียงทักสักคำทำหยามหน้า

กลัวพิกุลหลุดร่วงหวงวาจา

ใส่แววตากร้าวแฝงระแวงกัน

บทจำเป็นให้กล่าวทำเบาเสียง

อ้าปากเพียงเสียงลอดหลอดคอสั่น

ใครจะยินคำเผยเปรยจำนรรจ์

เหมือนคนรั้นกลั้นบ้าน่าละอาย

ริมฝีปากเผยอคล้ายเธอพูด

ประเดี๋ยวบูดบึ้งบ้าน่าใจหาย

มือกำแน่นตะโกนกระโจนกาย

ออกลวดลายยักษาน่าสะพรึง

เธอตะเบ็งเกร็งร่างเดินกร่างท่า

คล้ายคนบ้าอาละวาดตวาดขึ้ง

ธาตุภายในปรากฏบทตะบึง

ตาถมรึงตึงขวางอย่างหวั่นใจ

ออกลวดลายเครียดเคร่งเบ่งอำนาจ

ท่าตวาดคงลั่นสนั่นไหว

ฉันยังมิยินรับกับเสียงใด

หูฉันตึง..หรือคนใบ้..ใครบอกที!

 02 มีนาคม 2011

เคยมีฉันบ้างไหม? (ในหัวใจ)

เคยมีฉันบ้างไหม? (ในหัวใจ)

ทางชะตาหัวใจคล้ายติดกับ

ที่เธอจับลับคมล้มรักได้

อยากเอื้อนเอ่ยเปรยคำทำอย่างไร

ตามแต่ใจชายร้องคะนองนัก

“หลงรักคนหัวใจไร้รู้สึก” 

หรือส่วนลึกใครกันที่กั้นกัก

จึ่งมิเห็นเส้นใยในสายรัก

ที่ร้อยถักรักไว้ใช่เพียงควง

ฉันมิเห็นรักใดในตาหรอก

เพราะทุกซอกบอกไว้ในมานสรวง

เห็นเธอด้วยใจนี้พลีทั้งปวง

ของทุกห้วงดวงใจ..ใช่ดวงตา

หากสงสัยในมานว่าหว่านทิ้ง

ไร้รักจริงทิ้งเธอเพ้อปวดปร่า

ของทุกห้วงรู้สึกที่ตรึกมา

รู้เถอะว่าใจฉันนั้นก็เป็น

จะแก้ปมอันใดให้ยากนัก

แก้ปมรักมิไหวไยยากเข็ญ

กลั้นรู้สึกตัวเราเศร้าลำเค็ญ

ลืมประเด็นเร้นใจไปได้เลย

ไม่เคยทิ้งขว้างใครให้เจ็บช้ำ

ไม่คิดทำลวงหลอกกลิ้งกลอกเฉย

ใครบางคนนะซีที่ไม่เคย

มองลึกเผยถึงใจนั้นไม่มี

หากระแวงแข็งขืนยังยืนเซ่อ

อกเสนอยื่นให้ไม่หลบหนี

ด้วยคมมีดกรีดใจในทันที

ให้แรงนะตรงนี้..ที่หัวใจ

หรือจะเอาเล่มนี้..เชิญ!

28 เมษายน 2011

สำเนียงกานท์ผ่านฝน..ถึงเธอ

"สำเนียงกานท์ผ่านฝน..ให้เธอ"

คราวอ่อนแอแพ้พ่ายคล้ายครั้งนี้
ของวิถีคนสู้อาจดูเฉย
สายใจแผ่วเลือนบางมิอย่างเคย

จะเปิดเผยความในใครรับฟัง

ถอดกำลังฟังเพลงบรรเลงโศก

คล้ายทั้งโลกโยกเวียนเปลี่ยนความหลัง

รอยอดีตขีดเส้นเค้นใจพัง

อาจแหลกทั้งยังอยู่ฤาสู้ทน

แต่ในความแพ้พ่ายคล้ายมองเห็น

ธารไหลเย็นส่งผ่านมานที่หม่น

เปลี่ยนกระแสแปรหยดรดกมล

ของจากใจอีกคนบนฟากทาง

ทุกหยาดรินไอฝนล้นหนาวเหน็บ

เฝ้ากอดเก็บอาทรแทนหมอนข้าง

เสียงพิรุณพรำสายคล้ายสื่อกลาง

กระซิบต่างสำเนียงส่งเคียงใจ

ฉันไม่เห็นเช่นใดในอีกฟาก

ความเธอฝากส่งซึ้งถึงที่ไหน

แววตาคอยห่วงหาว่าอย่างไร

แต่รับถึงหทัยในทุกวัน

ส่งสำนวนห้วนห้วนสวนทางฝน

จากใจคนคล้ายแพ้แก่โศกศัลย์

ยังสะเออะส่งใจกลับให้กัน

เธอรับมันได้ไหมโปรดไขมา

ยินสำเนียงเสียงใจหวามไหวแว่ว

ได้รับแล้วรู้สึกระลึกหา

ชายบ้านบ้านผ่านถึงซึ่งกานดา

สู่แนวป่า..สาวบ้านตรึง..ซึ้งบ่จาง

27 พฤษภาคม 2011

ขอทานใจ

"ขอทานใจ"

วนิพกตกยากลำบากนัก

ขาดแคลนรักอกไหม้ใจยิ่งกร่อย

เร่ขอทานเศษใจใช่สำออย
กมลคอยขอใครโปรดใจบุญ

แด่น้องผู้หิวโหยร่วงโรยเถอะ

แอบสะเออะเพ้อหารักมาหนุน

เพียงเศษเหลือของรักฝากแทนทุน

เป็นพระคุณยิ่งนักหากเยียวยา

เศษหางตาเหลือเหลือเผื่อเพียงนิด

ให้ดวงจิตแห้งเฉาเฝ้าโหยหา

รับแบ่งทานความรักพอชักพา

ให้วิญญาณ์ชื่นฉ่ำแม้รำไร

คนที่รักขาดแคลนแสนหดหู่

น่าอดสูเฝ้าคอยต่ำต้อยไหม

เทียวขอรักเพียงเศษด้วยเหตุใด

แต่มิได้รับรักสักครั้งเดียว

~มะสะแป~

23/06/2011

"หากเลือกได้กับดักที่อยากฝัน"

"หากเลือกได้กับดักที่อยากฝัน"

แม้นเขียนกลอนอ้อนคนดลใจได้

เป็นกับดักหัวใจได้เหมาะสม

จะหมั่นเพาะเคาะคำพร่ำคารม

ให้ติดหล่มกลางมานฉันคนเดียว

ติดตรงคำพร่ำไปไม่ล้ำลึก

มิผนึกถึงใจให้เธอเกี้ยว

ตามรายทางนางงามตามแจเชียว

เธอจะเหลียวหรือนั่นหวั่นทรวงใน

เป็นนักกลอนอ่อนหัดมิจัดแจ่ม

เกินกว่าแย้มเผยมานมาขานไข

จะมีพจน์ประพันธ์หวานเพียงใด

จึงจะดักเกี่ยวใจให้เธอมา

ไม่อยากเป็นคนหวานคอยหว่านพจน์

เพียงประชดลวงล่อต่อภาษา

เธอจะตอบหรือไม่ไหวอุรา

มิอาจกล้าท้าความพล่ามพจน์ลวง

หากเลือกได้กับดักที่อยากฝัน

เปลี่ยนร่างผันเป็นทรายคงหายห่วง

สร้างหลุมบ่อล่อเธอละเมอควง

ติดหล่มล่วงคงง่ายกว่าใช้กลอน

08 มกราคม 2011

"อย่าได้แกล้งห่วงกัน"

"อย่าได้แกล้งห่วงกัน"

เลือดที่ไหลในกายคล้ายพลุ่งพล่าน

ประดุจปานเพลิงกรดบดมอดไหม้

หยาดน้ำตาแห้งเหือดเพราะเดือดไฟ

สะอื้นในไหม้ลามกระหน่ำมาน

รักสะดุดสุดช้ำความสาหัส

มิอาจขัดใจตนทนหน้าด้าน

เป็นกาฝากหัวใจให้รำคาญ

เธอสงสารใช่ไหมให้บอกมา

เป็นตัวรองของใจให้เธอเลือก

รักหมดเปลือกทั้งใจยังไร้ค่า

เป็นแค่คนเมื่อวานผ่านสายตา

สิ้นรักจางร้างลาถลาไกล

อย่าแสดงแสร้งท่าหน้าอย่างนั้น

เหมือนรักยังสำคัญนั้นเพียงไหน

หากรักเลือนเคลื่อนคล้อยรีบถอยไป

อย่าอาลัยเสแสร้งอย่าแกล้งทำ!

สิ้นรู้สึกอันเดิมเธอเริ่มจาก

อย่าความมากถามไถ่ให้กลืนกล้ำ

อย่าให้ใจนางรองถูกจองจำ

กับถ้อยคำ “ว่ารัก” กักขังกัน

อย่ายืดเยื้อเพื่อลวงถ่วงความรัก

แค่ปฏักปักใจอย่าไหวหวั่น

คงเลิกรักเธอได้ในสักวัน

อย่าได้แกล้งห่วงฉัน..ให้หวั่นเลย

~มะสะแป~

21 กุมภาพันธ์ 2011