จะไป..สอยดาว

จะไป..สอยดาว

 

พิศเพียงแสงจำรัสประภัสสร

อาบสะท้อนเงาตาพาถวิล

ท้าแสงงามยามจ้องปองประทิน

แนบดวงจินต์ปิ่นฟ้าดาราราย

เอื้อมมือหวังแหวกฟ้าเพื่อคว้าเจ้า

กลัวรุ่งเช้าเข้ามาดักฟ้าสาย

สุริยาจะกลบลบแสงพราย

สิ้นนวลฉายหายจางลางเลือนดาว

ก่อนราตรีหนีจากฟากฟ้าหม่น

ก่อนใจคนชาวดินกินกลืนหนาว

ก่อนจะสิ้นใจขาดพลาดชมยาว

ส่องแสงพราวนำทางกลางราตรี

อยู่ตรงนั้นดาวน้อยคอยกระพริบ

ส่องระยิบพริบพราวเจ้าอย่าหนี (นะ)

ฉันจะไปคว้าดาวดูเข้าที

รอฉันอยู่ตรงนี้ที่ของเธอ

หนึ่งประพจน์จดไว้ใช้เรียงร้อย

เป็นกานท์ถ้อยร้อยกาพย์รับเสนอ

เป็นบันไดไต่ตั้งหวังได้เจอ

ด้วยกลอนงามบำเรอให้เธอยล

หนึ่งก้าวข้ามห้ามฟ้าอย่าพึ่งสาง

ขอก้าวย่างทางสั้นนั้นเพียงหน

ทุกก้าวผ่านธารหมอกระลอกวน

เถิดเพียงผลถึงดาวชาวดินปอง

รู้ว่าเป็นดินดำดูต่ำค่า

แต่ทว่าใจนี้สิผยอง

มีรักล้นเพื่อมอบตอบประคอง

มอบดาวคล้องห้องยศตามบทใจ

เรียงวลียาวไกลใช้สอยเจ้า

เมฆาเย้าบังบดมิสดใส

เขี่ยเขี่ยทิ้งชิงชังบังดาวไกล

ถอยออกไปเมฆาอย่ามาบัง

จะถึงแล้วดาวส่องพิศมองเด่น

ตะวันเล่นกลใดใคร่หักหลัง

ดินจะแล้งแห้งตายไร้พลัง

หากว่ายังสอยดาวเอาไม่ทัน....

ตะวันมา ดาราเลือน..อิอิ 

11 มกราคม 2011