เพราะครูขี้ขลาด

 

โบว์ขาวเจ้าเด็กดื้อ

จากข่าวและลองทบทวนจากส่วนลึก ของคนหนึ่งซึ่งอยู่ในฐานะผู้ใหญ่คนหนึ่ง

ว่าจริงๆแล้ว  เรากล้ามากพอเท่าเด็กหนึ่งคนในยุคนี้แค่ไหน หรือความจริงแล้ว เราเอาความปรารถนาของเราไปใส่ในความคิดเด็กให้เขาเป็นแบบนั้น

ข่าวอะไรไปสืบเองเด้อ

บทกลอนนี้ก็คิดไปไม่ใช่เรื่องของใครสักคนดอก เป็นแนวคิดตามประสา  โปรดอย่าไปโยงใครให้มาต่อยตีกับคนเขียน เข้าใจบ่ ตีต่อยใครไม่เป็น

ถ้ากล้าเข้ามา สู้เด้อ เอาปากกาจิ้มตาเลยหนา ^.^!

 

เพราะครูขี้ขลาด

จึงกระหน่ำไม้ฟาดสาดเนื้อเจ้า

เหตุมิควรสังคมว่าเจ้ามัวเมา

หลงความเขลาเจ้ากล้าท้าสภา

 

เจ้าถูกปล้นความฝัน

ครูก็เคยถูกบั่นการศึกษา

แต่หากหัวหดบดวาจา

มิหาญกล้าเท่าเทียมจึงเจียมใจ

 

แม้นอหังการ์หัวใจมันใหญ่ล้น

ทว่าครูคนขี้ขลาดบังอาจไม่

สอนลูกศิษย์กล้าหาญชาญชัย

แล้วผลักเจ้าออกไปหน้าชายแดน

 

โบว์สีขาวเจ้าขาวบริสุทธิ์

เปรียบประดุจนำ้ค้างหลั่งเกินแสน

อาจจะเพื่อล้างหน้าคนบ้าแทน

ผู้ใหญ่อันแร้นแค้นแก่นนักรบ

 

ครูหม่นคนโลกเก่า

หลบมุมเสาดูห่างอย่างสงบ

ดูปากกาผูกโบว์ขาวคราวออกรบ

ช่างดูห่างต่างภพแสนไกลเกิน

 

เพราะครูมันขี้ขลาด

จึงพลาดทวงธรรมอันขาดเขิน

สอนลูกศิษย์กล้าฝ่าฟันดั้นเผชิญ

แต่ครูเดินไม่ถึงซึ่งศรัทธา

 

 

ทั้งรักทั้งห่วงและแอบชื่นชมปนสงสัย..

 

ปกิณกะภาษากลอน