โบว์ขาวเจ้าเด็กดื้อ |
จากข่าวและลองทบทวนจากส่วนลึก
ของคนหนึ่งซึ่งอยู่ในฐานะผู้ใหญ่คนหนึ่ง
ว่าจริงๆแล้ว เรากล้ามากพอเท่าเด็กหนึ่งคนในยุคนี้แค่ไหน
หรือความจริงแล้ว เราเอาความปรารถนาของเราไปใส่ในความคิดเด็กให้เขาเป็นแบบนั้น
ข่าวอะไรไปสืบเองเด้อ
บทกลอนนี้ก็คิดไปไม่ใช่เรื่องของใครสักคนดอก เป็นแนวคิดตามประสา
โปรดอย่าไปโยงใครให้มาต่อยตีกับคนเขียน เข้าใจบ่ ตีต่อยใครไม่เป็น
ถ้ากล้าเข้ามา สู้เด้อ เอาปากกาจิ้มตาเลยหนา ^.^!
เพราะครูขี้ขลาด
จึงกระหน่ำไม้ฟาดสาดเนื้อเจ้า
เหตุมิควรสังคมว่าเจ้ามัวเมา
หลงความเขลาเจ้ากล้าท้าสภา
เจ้าถูกปล้นความฝัน
ครูก็เคยถูกบั่นการศึกษา
แต่หากหัวหดบดวาจา
มิหาญกล้าเท่าเทียมจึงเจียมใจ
แม้นอหังการ์หัวใจมันใหญ่ล้น
ทว่าครูคนขี้ขลาดบังอาจไม่
สอนลูกศิษย์กล้าหาญชาญชัย
แล้วผลักเจ้าออกไปหน้าชายแดน
โบว์สีขาวเจ้าขาวบริสุทธิ์
เปรียบประดุจนำ้ค้างหลั่งเกินแสน
อาจจะเพื่อล้างหน้าคนบ้าแทน
ผู้ใหญ่อันแร้นแค้นแก่นนักรบ
ครูหม่นคนโลกเก่า
หลบมุมเสาดูห่างอย่างสงบ
ดูปากกาผูกโบว์ขาวคราวออกรบ
ช่างดูห่างต่างภพแสนไกลเกิน
เพราะครูมันขี้ขลาด
จึงพลาดทวงธรรมอันขาดเขิน
สอนลูกศิษย์กล้าฝ่าฟันดั้นเผชิญ
แต่ครูเดินไม่ถึงซึ่งศรัทธา
ทั้งรักทั้งห่วงและแอบชื่นชมปนสงสัย..
ปกิณกะภาษากลอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น