เสียงอื้ออึงตึงตังคล้ายคลั่งบ้า
ครืนครืนฟ้าห่าฝนก็หล่นลู่
พราวระยับขลับเกล็ดดั่งเพชรพรู
ก็ร่วงสู่ผืนดินถิ่นอรัญ
หนึ่งฝนหยดรดใบก็ไหววูบ
พระพายจูบลูบไม้ก็ไหวสั่น
เสียงกิ่งไม้ไหวตบกระทบกัน
เกิดประชันบรรเลงเพลงพนา
สลับท่อนอ่อนไหวสู่ไพรกร้าว
บางคราคราวร้าวรอนซ่อนปวดปร่า
พิรุณหลั่งคั่งพื้นดูตื่นตา
นทีคลั่งหลั่งมาเริ่มบ่านอง
พิรุณร่ำรำบายปลายยอดหญ้า
ทิวผกาท้าทายคล้ายผยอง
เชิดเด็ดเดี่ยวเกรี้ยวกราดมาดลำพอง
มิกลัวหมองต้องช้ำเมื่อน้ำกรู
เสียงกราวเกรียวเรียวไผ่เอนไหวอ่อน
สบัดโยกโบกคลอนตอนลมขู่
บัดก็คืนยืนตั้งอย่างน่าดู
เรียวใบชูดูเด่นเห็นแต่ไกล
ธรรมชาติชัดเจนเป็นดีร้าย
เกินคาดหมายทายดูมิรู้ได้
แม้นกำเนิดเกิดเหตุอาเพศใด
ก็กระทบถึงใจในอารมณ์
"มะสะแป"
