"อย่างนี้ทุกที"

"อย่างนี้ทุกที"

ตื่นขึ้นมายามเช้าเหงาไหมเอ่ย
ใจจึงเปรยความคิดที่จิตวุ่น
ตอบตัวเอง “พอไหว” ในอรุณ
พออบอุ่นบางครั้งอย่างเดียวดาย


สายแล้วนั่นทานข้าวหรือเปล่าหนา
กลั่นคำตอบค้างคาน่าใจหาย
“เหมือนท้องเสียเพลียใจไม่สบาย
เดี๋ยวตอนสายค่อยทานนั่นยังไง”

เที่ยงแล้วนะทานข้าวหรือเปล่าจ๊ะ
ยังหรอกนะ..เที่ยงนี้ทานที่ไหน
หรือกาแฟแก้ง่วงถ่วงแทนไป
 ตอบคำถามเป็นไฟให้ตัวเอง

บ่ายแล้วนะพักหน่อยค่อยดีนิด
ใจสะกิดถามตนวนคร่ำเคร่ง
แล้วเย็นนี้ที่ไหนไปฟังเพลง
อย่างหวั่นเกรงดินเนอร์เพ้อกับลม

ตั้งคำถามย้ำคิดติดคำตอบ
เฝ้าคอยลอบถามใจไยจึงขม
ต้องคอยตอบมอบใจไยระทม
เพียงแค่ซมป่วยใจ “ใคร” ไม่มี

อยากมีใครคอยถามคำห่วงหา
ใครจะมาถามไถ่ให้สุขี
อยากตอบเธอคำถามคำดีๆ
ก็เท่านี้ที่ถาม..พล่ามตอบเอง

เออเองก็ได้..

20/10/2010