"ฤา คู่ควรบุปผา"
อยากจะเอื้อมมือรองต้องกฤษณา
จากมือหนึ่งส่งมาน้ำตาเอ่อ
ระคนเศร้ารำพันของการเจอ
กลับเสนอความช้ำที่ตามมา
กลิ่นจะเย้าเพียงใดไร้รู้สึก
ในห้วงตรึกตันตื้นสะอื้นหา
เส้นอดีตขีดไว้ใต้น้ำตา
ที่หลั่งปร่าทำนองล่องสายธาร
ใกล้แค่ชิดผิดแปลกเกินแยกหา
เหมือนไกลเอื้อมสุดหล้าบุปผาม่าน
พลางเมฆหมอกหลอกขังบังดวงมาน
ให้สะท้านเหน็บหนาวร้าวเหลือเกิน
จะกี่ดวงบุปผามาลัยคล้อง
มิอาจต้องสัมผัสอันผาดเผิน
รอยชะตากรอบย่างทางดำเนิน
ยังเผชิญทาสเหงาร้าวระบม
กฤษณาเจ้าเอยเลยรู้ว่า
กลิ่นบุปผาค่าล้นคนมิสม
หยุดแค่นั้นมื้อคว้า..มิกล้าชม
มานพลันล่มสลายคล้ายแหลกแล้ว
8/12/2010
.jpg)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น