"อดีตรักนักกลอน"
อยากจะลืมช่างยากรักของเก่า
ยังรอเฝ้าเคล้าชมแม้ขมขื่น
รักนักกลอนตอนใดใคร่ยั่งยืน
ทุกค่ำคืนรื่นคำนำมาวอน
เพียงไม่นานผ่านไปให้หายหน้า
ร้าวอุราคาใจให้โหยอ่อน
ฝากพจน์ไว้ให้ซึ้งถึงยามนอน
แล้วก็จรลาร้างห่างไม่เจอ
มธุรสจดไว้ในบทรัก
บทหวานปักลุ่มหลงงเพ้อเจ้อ
บทจะอ้อนอ่อนหวานพลันละเมอ
ทิ้งความเก้อ! บทสุดท้ายใครเล่าช้ำ
ได้แต่หวังและรอ..ข้อบังคับ!
ถึงใจซับความเหงาเศร้าถลำ
รอเสมอรักคืน...ฟื้นลำนำ
ให้เธอพร่ำ..คำรัก..ของนักกลอน
30/04/2010
.jpg)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น