"หลอน"

"หลอน"

วังเวงแว่วแผ่วเสียงสำเนียงหวน
พร่ำรัญจวนตลบกลบรู้สึก
เย็นไหววาบอาบร่างพลางให้นึก
จิตระทึกคึกหวั่นพรั่นในทรวง

ก้าวตะคุ่มดุ่มเดินเผชิญหน้า
มือกำพร้าขาก้าวเหงื่อพราวร่วง
มองท้องฟ้าลาร้างว่างดาวดวง
ใจนึกห่วงพ่วงหลังที่ยังรอ

ยกมือวาดปาดเหงื่อเมื่อไหลย้อย
ขนลุกพลอยคอยเสียวเสี้ยวใจหงอ
มุ่งเดินหน้าฝ่าไปให้เร็วพอ
หมดเวลามาท้อก้าวต่อไป

เสียงหริ่งหรีดกรีดดังกังวานป่า
เสียดอุราสะท้านพรั่นสั่นไหว
ขนลุกซู่มิเห็นเส้นทางชัย
ยะเยือกในหนาวเหน็บเจ็บลึกเกิน

คิดถึงคนทนคอยพลอยรีบเร่ง
เลิกกลัวเกรงเร่งเท้าราวกับเหิน
กำพร้ามั่นกันภัยไม่เชื้อเชิญ
รอพบสิ่งเผชิญเดินเข้ามา

สบสุดท้ายปลายทางอย่างหมายมาด
กำพร้าฟาดปาดลงตรงเบื้องหน้า
ให้โหยอ่อนย้อนคะนึงถึงมารดา
ไยใช้ข้าตัดตะไคร้ในกลางคืน

 

17/04/2010

(ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต)

รีบวางมีดกรีดสับจับตะไคร้
จนพอใจได้ลุกปลุกให้ชื่น
ลุเป้าหมายเสร็จงานหันหลังคืน
วิ่งฝ่าป่าตาตื่นถึงพื้นเรือน

วางตะไคร้ในถาดจัดให้แม่
แล้ววิ่งแร่ดูละครตอนเชือดเฉือน
เสียงตะโกนพ่นด่าฟ้าสะเทือน
ไยสติลางเลือนเหมือนเพี้ยนไป

ใช้ให้เก็บใบตองแค่สองก้าน
จิตฟุ้งซ่านงานเข้าไม่เอาไหน
กลับไปเอาอีกครั้งอย่างว่องไว
อยู่ถัดจากตะไคร้.....ฮือ...ไกลกว่าเดิม

 

 18/04/2010

ไม่อาจขัดแม่รักผู้ศักดิ์สิทธ์
มองสายตาแม่คิดจิตฮึกเหิม
เฮ้อ!ก่อนผละพระเหรียญเอาเวียนเจิม
พร้อมก็เริ่มออกศึกแม้นึกกลัว

ตั้งสติให้มั่นหน้าบันได
มองออกไปตาพร่าฟ้าสลัว
กำมีดพร้าคู่กายใจสั่นรัว
วิ่งสุดตัวหน้าตั้งยังต้นกล้วย

ถึงที่หมายได้งานผ่านตลอด
เส้นทางปลอดรอดแล้วพระแก้วช่วย
พอเสร็จสับจับแนบแทบระทวย
เห็นเงาเหมือนนักมวยหวั่นม้วยมรณ์

ยืนสุมทุมพุ่มไม้ไม่เห็นหน้า
ทำเคลื่อนตัวช้าช้ามาหลอกหลอน
บรื๋อ!..ใครมา!..โปรดอย่า! ข้าวิงวอน!   
เสียงสะท้อนก้องดัง...ฟัง!..พ่อเอง!

 

(ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตค่ะ)

  20/04/2010