~นับดาว~

 

~นับดาว~

 

หนึ่ง  สอง  สาม  งามสายประกายพรึก
สี่ห้าหกย้ำตรึกผนึกหวาน
เจ็ดแปดเก้าเร้าใจตรึงในมาน
เด่นตระการน่านฟ้าแลน่ายล

สิบ,สิบเอ็ดเพชรนิลจินดามาศ
เลอพิลาสประกายในเวหน
ที่ร้อยสองต้องจินต์เสกศิลป์ดล
ที่ร้อยห้า..กะพริบวน..กลเทวา ?

สองร้อยสิบหยิบเงาดาวมาร้อย
ประพันธ์สร้อยคอยอินทร์ถิ่นเวหา
สามร้อยแล้วแก้วสรวงดวงดารา
หยิบจันทรา..อุบะเด่น..เพ็ญประกาย

สี่ร้อยเก้าเขาลืมหรือไรเล่า
ห้าร้อยสองต้องเหงาเราใจหาย
หกร้อยเจ็ดเพชรฟ้า..ล้ารำบาย
เจ็ดร้อยกลายดาวดับนับอีกที

แปดร้อยสามถามใจไยสับสน
นับเวียนวนคนคอยเริ่มถอยหนี
เก้าร้อยเก้าหาวแล้วแก้วฤดี
หนึ่งพันนี้ทิวาจะมาเยือน

นั่งนับดาวใช่ดาวที่พราวนึก
ภาพผนึกคือเธอเสมอเหมือน
พักตร์จรัสบังมิดปิดดาวเดือน
นับดาวเลื่อนเคลื่อนย้ายไปหน้าเธอ

หนึ่งหมื่นแล้วแก้วขวัญจันทร์ลาลับ
ดาราขับราตรีทำทีเผลอ
ปล่อยดาวดินถิ่นดงหลงละเมอ
รำพันเพ้อนับดาวรอเขามา



๑..๒..๓.....๗...๔...๒....๗....ฮ้าว!    
“มะสะแป”