"มุมกาแฟ มุมวิเวก"

"มุมกาแฟ มุมวิเวก"

โต๊ะตัวเล็กสีขาวพราวพิสุทธิ์

ดูเข้าชุดที่นั่งข้างหน้าต่าง

ม่านรับลมพรมพลิ้วผิวแผ่วบาง

หลบมุมอย่างโดดเดี่ยวเลี้ยวด้านใน

มุมสงบกลางร้านอันครึกครื้น

ขอตั้งหลักพักฟื้นก่อนยืนใหม่

จิบกาแฟถ้วยโปรดรสพอใจ

อย่างละไมอารมณ์พรมอุรา

กาแฟกรุ่นอุ่นร้อนซ่อนความคิด

ยากจะปิดทิ้งร้างทางก้าวหน้า

คือต่อสู้ดินรนขนเงินตรา

หรือตัณหามนุษย์ต่างรุดทำ

เพื่ออะไรกันแน่แง่ชีวิต

จึงลิขิตทิศเดินเพลินถลำ

แสวงเพื่อสิ่งใดใครเล่านำ

จึงยอมสิ้นจองจำคำว่างาน

มีแก่งแย่งขัดขวางช่างน่าขัน

มีเย้ยหยันหยามเหยียดเบียดต่อต้าน

มีทำลายฉ้อฉลด้วยกลพาล

ยืนตระหง่านบนเกียรติเบียดอีกคน

จิบกาแฟเบาขมรสกลมกล่อม

เอาล้างย้อมความล้าระอาหม่น

ยังต้องก้าวกลับสานงานวังวน

พบกับกลเหลี่ยมเล่ห์เพทุบาย

เถอะหนึ่งช่วงล่วงเวลาเข้ามาผ่อน

จิบกาแฟอุ่นอ่อนซ่อนใจหาย

ผ่อนอารมณ์ข่มเครียดเบียดใจกาย

กลิ่นกาแฟพลิ้วคลายให้อารมณ์

สิ้นกาแฟเลิศรสหยดสุดท้าย

คือสัญญาณท้าทายในโลกขม

หากสำลักชักชืดพะอืดอม

กาแฟพรมกลิ่นหอมพร้อมล้างใจ

ในโลกจริง สิ่งเผชิญ เกินจะรับ

กร้านชากับ ใจคน สับสนเหลือ

ต่างแก่งแย่ง แข่งขัน กันเพียงเพื่อ

ได้อยู่เหนือ คนอื่น มันชื่นใจ

คอยปัดแข้ง ปัดขา ให้ล้าแรง

เพียงเพื่อแย่ง ความชอบ มาหอบไว้

โยนความผิด กระจาย ตายช่างใคร

ไม่ใส่ใจ ไม่สน ดีคนเดียว

งานคือเงิน เกินลา หนีหน้าหาย

แม้ใจตาย ด้านชา ล้าเปล่าเปลี่ยว

อยากหลุดพ้น จนห่าง ทางน้ำเชี่ยว

ไปเก็บเกี่ยว ฝันไกล ตามใจตน

หย่อนกายพัก สักครา ยามล้าอ่อน

กาแฟร้อน เติมพลัง หลังสับสน

มุมสงบ หลบลี้ หนีผู้คน

คงมีหน ทางสู้ อยู่ต่อไป

กาแฟดำ

กับมุมโปรดรสเดิมเพิ่มความเข้ม

พักกลเกมชีวิตพิศตรองใหม่

ลิ้มกาแฟหอมกรุ่นอุ่นละไม

รดรินลงย้อมใจให้ผ่อนคลาย

ระบบใดในระบอบรอบทุกทิศ

เหมือนแฝงในจริตที่ผิดหมาย

กำหนดเขตขอบกั้นอันมากมาย

ยังมีกลายเขตล้ำเกินงามตา

เหนื่อยที่กายคลายลงตรงได้พัก

เหนื่อยใจนักพักร้อนยากถอนกว่า

อยากมองเห็นทุกนามธรรมดา

แต่สิ่งเร้าลากพาผวาตาม   

(  เฮ้อ! ช่างเถอะค่ะ  )

มากกว่าดื่มกาแฟแท้คือพัก

คนขายคงน่ารักเลยอยากถาม

ขอพื้นที่ร้านไว้ให้บ่นความ

พรรณนาบ้าพล่ามยามระอา

คงมิกวนหัวใจเกินไปนัก

คนอกหัก..งาน-ใจ..อาจคล้ายบ้า

กาแฟจิบสุดท้ายได้เวลา

เชิญท่านมาเก็บตังค์..พลางขอจร  

แซวกันวันเบา ๆ จ้า!

19 มีนาคม 2011

เพียงคงใจ ให้มั่น แม้หวั่นไหว

บางครั้งให้ ร้าวลึก นึกอยากถอน

เข้าทำงาน ปานฝ่า เพลิงนาคร

มันร้าวรอน แรงรุม สุมทุกข์ทน

ปีกเสรี ยังบาง เกินกางโต้

ต้านลมโผ ผกผิน ถิ่นเวหน

รอวันแกร่ง เติบกล้า ท้าผจญ

จะรุกค้น สืบไป ตามใจบิน

(ไปไหนแล้วเนี่ย..กลับร้านดีกว่า อิ อิ)

นั่งมุมโปรด ปล่อยวาง ใจว่างเปล่า

ทิ้งเรื่องเศร้า เหงาล้า อย่าถวิล

จิบกาแฟ หอมกรุ่น อุ่นดวงจินต์

สดับยิน เพลงไพร กอไผ่ครวญ

ชอบมุมไหน จองได้ ไม่สับสน

ขอเชิญวน เวียนมา พากลอนหวน

มอบไมตรี โต๊ะนี้ ไม่มีกวน

อย่าเพิ่งด่วน จ่ายตังค์ ยังอาวรณ์

กาแฟดำ

เหมือนมีมนตร์ดลใจให้หันหลัง

กลับมานั่งพักใจคลายล้าอ่อน

ถอดใจวางงานลงปลงอาทร

สิ่งทุกข์ร้อนใดใดไว้ลองดู

มุมประจำที่เดิมแต่เริ่มแรก

ขอเป็นแขกประจำยามหดหู่

จิบกาแฟรสนิ่มครีมฟองฟู

ไม่ต้องหรูบริการขั้นพิธี

คนขวักไขว่เต็มร้านอันอบอุ่น

ความหอมกรุ่นกาแฟแท้คือที่ –

คนดูแลกระมังท่าทางดี

มากไมตรีละมุนคนคุ้นชิน

ความเป็นไปในโลกโยกเปลี่ยนผัน

คือทุกวันเราล้วนป่วนทั้งสิ้น

จับอารมณ์ไม่ทันหันจมดิน

ใจก็ดิ้นด้วยร้าวบางคราวเป็น

ขอนั่งทอดอารมณ์ชมไม้เขียว

ไผ่ใบเรียวในซุ้มมุมมองเห็น

รับไอน้ำจัดสวนอวลความเย็น

คอยกระเซ็นแผ่วอ่อนอย่างผ่อนคลาย

เชิญดูแลแขกอื่นที่ดื่นร้าน

เมื่อเบางานค่อยรับกับสหาย

เพียงแห่งนี้เติมใจได้มากมาย

พอสบายใจปลื้มก็ลืมเอง.. 

 เขียนได้ดีออกค่ะ...

20 มีนาคม 2011

~ ขอบคุณคุณกาแฟดำค่ะ~