“ถามเอง ตอบเอง”

“ถามเอง ตอบเอง”

ตื่นขึ้นมายามเช้าเหงาไหมเอ่ย

ใจจึงเปรยความคิดที่จิตวุ่น

ตอบตัวเอง “พอไหว” ในอรุณ

พออบอุ่นบางครั้งอย่างเดียวดาย

สายแล้วนั่นทานข้าวหรือเปล่าหนา

กลั่นคำตอบค้างคาน่าใจหาย

“เหมือนท้องเสียเพลียใจไม่สบาย

เดี๋ยวตอนสายค่อยทานนั่นยังไง”

เที่ยงแล้วนะทานข้าวหรือเปล่าจ๊ะ

ยังหรอกนะ..เที่ยงนี้ทานที่ไหน

หรือกาแฟแก้ง่วงถ่วงแทนไป

 ตอบคำถามเป็นไฟให้ตัวเอง

บ่ายแล้วนะพักหน่อยค่อยดีนิด

ใจสะกิดถามตนวนคร่ำเคร่ง

แล้วเย็นนี้ที่ไหนไปฟังเพลง

อย่างหวั่นเกรงดินเนอร์เพ้อกับลม

ตั้งคำถามย้ำคิดติดคำตอบ

เฝ้าคอยลอบถามใจไยจึงขม

คอยตอบมอบหัวใจไยระทม

เพียงแค่ซมป่วยใจ “ใคร” ไม่มี

เพ้อคอยใครมาถามคำห่วงหา

คล้ายคนบ้าพร่ำเพ้อละเมอถี่

ฝันลมแล้งต่อไปได้ทุกที

ก็เท่านี้คำถาม..พล่ามตอบเอง

เออเองก็ได้..

~masapaer~