๐ ไม่กลับ ๐

๐ ไม่กลับ ๐

ฉันเขียนกลอนอ่อนไหวไกลความฝัน

ในทุกวันอ่อนแอแพ้ความขม

ไร้สุนทรียภาพกลับสร้างปม

มิภิรมย์ใดใดในบทกลอน

มือฉันแข็งแรงหายใจเตลิด

มิบังเกิดนิมิตทิศอักษร

กุมขมับจับลมล้มตัวนอน

ยินเสียงถอนหายใจในนิทรา

รุกเร่งเร้าเฝ้าสร้างทางความคิด

เสียจริตเพราะเร่งเกร็งประหม่า

คิดยิ่งคิดยิ่งดันได้ทันตา

กลอนไร้ค่าทุกทีที่พรั่งพรู

กลอนบีบอัดรัดฝันมันพิลึก

ไร้สำนึกวิญญาณอันควรอยู่ 

เป็นแค่คำสบถเสื่อมยศครู

ด้วยมิรู้รักใดในกวี

ฉันได้กลอนอ่อนแอแท้น่าขัน

กลอนของฉันอ่อนถอยด้อยรัศมี

กลับกระด้างห่างไกลไร้ไมตรี

เพราะไม่มีวิญญาณวรรณกรรม

กลอนของฉันไม่ไกลไม่อาจกลับ

หากยังหลับทั้งตื่นฝืนถลำ

หยุดเพียงครู่ดูนิดคิดตรองคำ

จึ่งอาจนำค่ากลอนย้อนกลับคืน

มะสะแป