~อารมณ์กับปาก~

 

ปากคือยาอาวุธประทุษร้าย
อาจระคายหูนั้นผันหวานได้
หากเพียงสื่อจากจิตจริตใน
จะเปลี่ยนเป็นเช่นใดได้ทั้งนั้น

อาจคือมีดกรีดใจไห้แสบลึก
บั่นรู้สึกตรึกตรองลองดูนั่น
หรืออาจคือยาหอมย้อมใจพลัน
ก็เปลี่ยนผันเลือกใช้ได้แน่นอน



อยู่ที่ฐานของจิตคิดแบบไหน
จะปล่อยลมปากไปไว้ออดอ้อน
หรือปล่อยเพื่อล้างผลาญขั้นบั่นทอน
ยั่วโทสาบ้าหลอนกร่อนใจคน



มีเรื่องปากกับหูอยู่น่าคิด
ธรรมประดิษฐ์สร้างให้ไม่สับสน
หนึ่ง "ปาก" พึงใช้น้อยกลอยกมล
"หู" สองยลให้มากจักเข้าที



ใช้ปากมากผิดหลักธรรมจักสร้าง
จึงเกิดต่างโทสาคร่าจิตหนี
ย่อมเกิดตาม..โทสะทาวจี
ควบคุมใจได้ดีไม่มีคลอน

 

15/10/2010

มิได้สอนผู้ใดที่ไหนดอก
เราแค่ออกความเห็นมิเน้นข่ม
หากเหลื่อมล้ำคำใดได้ระทม
อย่าพึ่งตรมขอไว้อภัยกัน

จะอ้างกล่าวเล่าคำน้ำใจหญิง
ว่ากว่ายิ่งชิงร้ายให้แสบสัน
กว่าพ่อชายไหนหรือคือยืนยัน
อย่าเพ่อกั้นฟังก่อนใช่ย้อนนา

ชื่อมนุษย์ต่างหรือถือเรื่องเพศ
ในขอบเขตปฏิบัติวัดความกล้า
รายละเอียดปลีกย่อยมิน้อยครา
หากพูดจาออกไปใช่หมดรวง

ไม่อยากถามว่าใครใจหนักกว่า
ใครหมิ่นบ้าปร่าตรมนิยมบ่วง
ชายหรือหญิงจริงใจ ? ใครมักควง?
ใครขี้หวงขี้หึงไม่พึงรู้

รู้ว่าใจคนเราเขลาอ่อนล้า
บอบบางกว่าใดใดในโลกอยู่
สิ่งปะทะคละรุม..ไยอุ้มชู
ซับอดสูเอาไว้ใช้ทำไม

หลอกตัวเองก็ล้ำคำโป้ปด
ซึมซับรสชีวิตจริตไหม้
ยังบอกหวานพานอมขมกลืนไป
แปลกกะไรอย่างนี้นี่คนเรา

ไม่อาจรู้ว่าภาพที่ฉาบเห็น
แปรประเด็นความหวังต่างใจเขา
รับรู้ว่าต่างก็หวังอย่างทำเนา
เพียงจัดเอาใจน้อมยอมรับกัน

    

19/10/2010